สอนวิธีเลือกตัวเชื่อมต่อที่ถูกต้อง？

ข้อมูลเบื้องต้นเกี่ยวกับตัวเชื่อมต่อ: การระบุเธรดและระยะห่าง

รากฐานการเชื่อมต่อด้ายและปลาย

• ประเภทของเกลียว: เกลียวนอกและเกลียวในหมายถึงตำแหน่งของเกลียวบนข้อต่อ ด้ายภายนอกยื่นออกมาด้านนอกของข้อต่อ และด้ายภายในอยู่ที่ด้านในของข้อต่อ ด้ายภายนอกถูกสอดเข้าไปในด้ายภายใน

• สนาม: สนามคือระยะห่างระหว่างเธรด

• ภาคผนวกและราก: ด้ายมียอดและหุบเขา ซึ่งเรียกว่าภาคผนวกและราก ตามลำดับ พื้นผิวเรียบระหว่างปลายฟันกับรากฟันเรียกว่าสีข้าง

ระบุประเภทของเธรด

สามารถใช้เวอร์เนียคาลิเปอร์ พิทช์เกจ และตัวบอกระยะพิทช์เพื่อพิจารณาว่าเกลียวเรียวหรือตรง

เกลียวตรง (หรือที่เรียกว่าเกลียวขนานหรือเกลียวเชิงกล) ไม่ได้ใช้สำหรับการซีล แต่ใช้เพื่อยึดน็อตบนตัวข้อต่อท่อ พวกเขาต้องอาศัยปัจจัยอื่นๆ เพื่อสร้างซีลป้องกันการรั่ว เช่น ปะเก็น โอริง หรือหน้าสัมผัสระหว่างโลหะกับโลหะ

เกลียวเรียว (หรือที่เรียกว่าเกลียวไดนามิก) สามารถปิดผนึกได้เมื่อดึงปีกของเกลียวภายนอกและเกลียวในเข้าด้วยกัน จำเป็นต้องใช้น้ำยาซีลเกลียวหรือเทปพันเกลียวเพื่ออุดช่องว่างระหว่างยอดฟันและรากฟัน เพื่อป้องกันของเหลวในระบบรั่วที่จุดเชื่อมต่อ

การวัดเส้นผ่านศูนย์กลางของเกลียว

ใช้เวอร์เนียคาลิเปอร์อีกครั้งเพื่อวัดขนาดเกลียวภายนอกหรือเส้นผ่านศูนย์กลางเกลียวภายในจากปลายฟันถึงปลายฟัน สำหรับเกลียวตรง ให้วัดเกลียวเต็ม สำหรับด้ายเรียว ให้วัดเกลียวเต็มเส้นที่สี่หรือห้า

กำหนดระดับเสียง

ใช้พิทช์เกจ (หรือที่เรียกว่าหวีเกลียว) เพื่อตรวจสอบเกลียวกับรูปทรงแต่ละแบบจนกว่าคุณจะพบขนาดที่ตรงกัน

กำหนดมาตรฐานการขว้าง

ขั้นตอนสุดท้ายคือการสร้างมาตรฐานการเสนอขาย หลังจากกำหนดเพศ ประเภท เส้นผ่านศูนย์กลางระบุ และระยะพิทช์ของเกลียวแล้ว สามารถใช้คู่มือระบุเกลียวเพื่อระบุมาตรฐานของเกลียวได้